MEI 2020 • DOOR ANNETTE BORN VOOR FITFORME
Wanneer een maagverkleining je niet brengt wat je ervan had verwacht kan dat soms te maken hebben met het feit dat je een irreële verwachting had.
Maar, laat ik daar een grote kanttekening bij plaatsen, het is óók heel moeilijk om van te voren een werkelijk beeld of uitkomst te hebben van datgene de operatie je gaat brengen.
Op mijn vorige blog, waarbij ik vooral in ben gegaan op ‘aankomen na een maagverkleinende operatie’, heb ik ontzettend veel reacties gehad. De meeste reactie waren persoonlijke vragen: ‘wat heb jij gedaan nadat je bent aangekomen tijden de Gastric Bypass-operatie (GBP)?’. Dit blog zal ik vertellen hoe mijn strijd uiteindelijk is gestreden.
Ik ben een aantal jaar na mijn Gastric Bypass-operatie. Ik heb honderden complimenten gekregen: ‘wat zag ik er geweldig uit, wat was het ook wel nodig dat ik eindelijk wat aan mijn gewicht zou doen – en bedankt -, wat stond dat nieuwe postuur me toch fantastisch’.
Hoe heerlijk die complimenten ook waren, op een gegeven moment was het normaal geworden dat ik woonde in een slank lijf. De complimenten namen af, eigenlijk vond ik dat wel verfrissend. Ik was toch wel meer dan een postuur? Natuurlijk, ik zat vele malen beter in mijn vel, ik voelde mij veel meer vitaal, maar dat nam niet weg dat ik nog steeds ‘gewoon Annette was’. ‘Annette plus’. Want ik had mijn onzekerheden over mijn lichaam eindelijk overboord kunnen gooien. Eindelijk. Deze keer had ik gewonnen.
Om dat relatief slanke postuur te behouden moest ik ontzettend hard werken. Dat wist ik, dit is geen klaagzang. Ik hield mij aan iedere gebruiksaanwijzing die de GBP van me vroeg. Drie maal in de week Zumba, waarna ik nog een half uur meedeed aan een circuit op de sportschool en als kers op de taart het ‘buikspierkwartiertje’. Braaf at ik volgens iedere regel, slikte ik mijn multivitamines en sloeg geen controleafspraak in het ziekenhuis over. Ik gunde mezelf weinig wat betreft de eetmomenten, een koekje bij de koffie was eigenlijk al ‘zondigen’.
Je zou kunnen zeggen dat ik de hele periode zeer lijngericht bezig ben geweest.
Mijn kledingstijl veranderde. De getailleerde jurkjes waren niet aan te slepen, ik leek een soort junk wanneer ik in de stad liep. Altijd opzoek naar jurkjes die mijn postuur nog beter uit lieten komen. Er moest een kledingkast bijkomen.
En toen… als een sluipmoordenaar voelde ik dat ik zwaarder werd. Ik zag dat mijn kleding strakker ging zitten. Dat ik mijn benen niet meer met gemak parmantig over elkaar heensloeg. Weer checkte ik tijdens vakanties of ik het zwembad wel uit kon komen: ‘men zou eens naar mij kijken’. Dit ging fout. Alarmfase 1!
Toch wilde ik het niet geloven, ik die alles deed zoals het hoorde. Aankomen? Dat kan niet, dat bestaat niet!
Helaas liegen spiegels niet. Mijn jukbeenderen die zo mooi uitkwamen toen ik zoveel was afgevallen waren verstopt onder een laagje vet. Mijn sleutelbeenderen, ook iets waar ik zo trots op was omdat ze zo goed te zien waren, lagen ook onder een laagje vet. Al mijn referentiekaders die me zo trots hadden gemaakt, die me hadden doen laten inzien dat ik slank was, verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik voelde mijn heupen niet meer, zag mijn enkels niet meer. Mijn trouwring moest voor de zoveelste keer groter worden gemaakt.
Wanhoop, in het kwadraat. Meer dan uit het veld geslagen. Tranen, zwembaden vol. Ik was bijna terug bij af.