JUNI 2021 • DOOR ANNETTE BORN VOOR FITFORME
Daar ga je dan, richting operatiekamer. D-day. Eindelijk is het zover, na talloze gesprekken, informatieavonden, en tenslotte de screening. Je hebt groen licht, en ineens vind je jezelf terug op de verpleegafdeling.
Na de gebruikelijke controles is het jouw beurt. Wellicht draag je het allergrootste operatieshirt en heb je nog de geest om dwars door je zenuwen heen te bedenken: ‘Straks draag ik nooit meer maat XXXXXL‘. In het meest gunstigste geval kom je zonder kleerscheuren de operatie door en lig je na een paar uur te staren naar het plafond in de verpleegzaal. ‘Het is achter de rug, eindelijk!’
Enkele uren na mijn operatie loop ik door de gang met mijn infuuspaal, door mijn hoofd slechts één zinnetje: ‘Nu hoef ik alleen nog maar af te vallen‘. Het grootste werk was immers achter de rug, toch? Met de wetenschap van nu: een enorme mind-fuck.
Het begint pas na de operatie, en dat ‘ik hoef alleen maar even af te vallen‘, had ik zwaar onderschat.
Gek genoeg kon ik alles eten en had ik geen enkele rem. Mijn maag was dan wel verkleind maar voor mij werkte deze steun niet. Ik kon, als ik dat zou willen, voor een heel weeshuis eten.
Dumping? Ja, dat heb ik misschien drie keer meegemaakt, daarna nooit meer. Het werd mij al snel duidelijk dat ik dan wel een Gastric Bypass-operatie achter de rug had maar dat ik – in mijn geval – daar niet teveel van mocht verwachten, het zou aankomen op een complete levensveranderende manier: omgaan met mijn voeding, mijn beweging, alles. Nu geldt dat in de regel voor iedereen, het wordt alleen een tikkeltje lastiger wanneer je niet kunt leunen op het hulpmiddel van de Gastric Bypass.
Dus was ik weer, zoals ik mijn hele leven al had ingevuld, aan de lijn.
Ik telde punten, ik lette op de calorieën, ik las etiketten, ik sportte me uit de naad in de sportschool. Waarbij ik mijn lichaam geen tijd gaf om te herstellen, want de volgende dag moest ik er weer paraat staan. Van mezelf. ik werd mijn strengste zelf. Zoals ik altijd al was.
Was dit eigenlijk wel de bedoeling? Ik had een operatie ondergaan zodat ik juist dit gedrag aan de kant kon zetten. Er was in feite helemaal niets veranderd! Wilde en kon ik wel op deze manier doorgaan? Het was namelijk een uitputtingsslag.
Ik brak mijn brein bijna over deze vraag. Totdat ik bij zinnen kwam. Ik moest iets veranderen in mijn denken. Ik was dan wel geopereerd in mijn buik, maar in mijn hoofd speelde een groot proces. Zoekend naar de zogenaamde knop, de knop die mij inzichten zou geven over mijn gedrag, over dit nieuwe leven.
Essentieel waren de vragen: ‘Wat wil ik? Hoe zorg ik dat mijn levensstijl comfortabel word zonder dat ik het gevoel heb de rest van mijn leven aan banden te liggen? Wat is voor mij de juiste gulden middenweg?’
Mijn eten voor overdag ging ik de avond van te voren in porties verdelen in een lunchbox, zo wist ik wat ik binnenkreeg. In een andere lunchbox deed ik mijn tussendoortjes, fruit, et cetera. In de koelkast stonden altijd flesjes water klaar aangelengd met een suikervrije siroop, zodat ik ook mijn vochtopname kon bewaken.
Sporten? Natuurlijk, dat mocht, bewegen moest zelfs! Maar ik begrensde mezelf tot maximaal drie keer in de week. Waarbij ik ook tevreden moest zijn met tweemaal in de week. Net wat er in mijn programma paste. Beweging is ook wandelen, of een werkdag die flink uit de hand loopt.
Op deze manier werd het voor mij een stuk meer inzichtelijker en ontstond er niet alleen rust in mijn hoofd, er vond ook een verandering plaats in mijn hoofd: ik was niet langer aan de lijn, ik leefde anders. Op een prettige manier.
Nog een lastig punt vond ik: ‘Wanneer sta ik mezelf iets lekker toe?’ Tenslotte hebben we geen straf en is het niet reëel te bedenken dat ik mezelf nooit meer zou verliezen in iets lekkers.
Hoe doe je dat? Mijn momenten werden de weekenden, zo sprak ik met mezelf af. In de weekenden mocht ik meedoen, waarbij ik wel een afweging maakte: ‘Wil ik op dit moment echt iets lekkers of wil ik iets lekkers omdat het weekend is?’ Dit enkel omdat zo’n vraag mij meer bewustwording gaf.
En zo leerde ik dat er nog meer dingen waren die ik kon gebruiken:
Honger? Eten. Vullen dus en niet de kastjes in op zoek naar hap-smak-zaken. Lekkere trek? Maak altijd de verstandigste keuze. Een ijsje? Prima. Geen roomijs met een dikke laag chocolade maar een waterijsje.
Een prachtige manier om in veel mee te kunnen doen, waarin ik rekening hield met mijn leven: ‘waarin ik koos voor een maagverkleining’.
Ik hoor je denken: ‘Wat een gedoe!’ Dat valt mee, alles wat je eigen maakt wordt eigen.
Net zoals we allemaal onze dagelijkse dingen hebben, zijn bovenstaande dingen voor mij heel normaal (geworden).
Het mag duidelijk zijn dat een operatie in onze buik niet betekent dat we direct weten wat er allemaal van ons wordt verlangd. Net zoals dat je brein niet snapt dat een operatie in de buik niet de knop is waar we al jaren naar op zoek waren. Het is een proces, een proces wat tijd neemt en waarin je op zoek gaat naar ‘wat jou het beste past’.
De chirurgen zijn nog steeds geen tovenaren die ons slank snijden op de operatietafel, al zou je vaak met dit vooroordeel overspoeld worden. Een maagverkleinende operatie is een weg, een traject waarin je zoekt, waarin je soms je neus stoot of voor teleurstellingen komt te staan. Net zoals die euforische momenten waarin je weer een paar kilo lichter bent.
Makkelijk? Nee!
Wees daarom alsjeblieft niet je ‘strengste zelf’. Zorg goed voor jezelf en accepteer, hoe moeilijk dat ook kan zijn, dat niet iedereen uiteindelijk slank door het leven gaat. Een maagverkleining geeft geen garanties.
Geef jezelf de garantie dat je goed genoeg bent, dan ben je eigenlijk al geslaagd!